Pola sección Planeta GZ pasaron en anteriores edicións do festival Curtocircuíto algunhas das curtametraxes máis notables do panorama galego, como Limbo (Dani Viqueira, 2018), 16 de decembro (Álvaro Gago, 2019), A nena azul (Sandra Sánchez, 2018) ou La mujer invisible (Noemí Chantada, 2017) e talentos —no su momento emerxentes e agora consolidados— como Brandán Cerviño, Lucía Estévez, Adrián Canoura ou Marta Valverde.
Por iso é a sección que cada ano nos resulta máis ilusionante: permite descubrir novos nomes e saborear o último de artistas que resonan. Sen moito máis filtro que o risco e o interese. E mostrando esa heteroxeneidade que define o panorama galego da curtametraxe.
Ι Leer en castellano: Curtocircuíto 2022 | Sección Planeta GZ
Planeta GZ 2022
Memoria, de Nerea Barros
Programar xuntas Rompente (Eloy Domínguez Serén, 2022) e Tatuado nos ollos levamos o pouso (Diana Toucedo, 2022) non é unha casualidade. Non só comparten contexto —o marisqueo—, senón tamén unha sensibilidade especial detrás da cámara. Aínda que a primeira estea categorizada como ficción e a segunda como documental, o seu visionado conxunto permite unha lectura máis ampla que nos abre camiño a entender a relación das persoas e os corpos co mar e o traballo.
A través da auga tamén viaxamos miles de quilómetros a Uzbekistán, onde o mar de Aral xa desapareceu. En Memoria (2022), Nerea Barros conta a historia de este desastre medioambientala a través da relación dun avó, antigo pescador dese mar que xa non está, coa súa neta que nunca o viu.
As conversas de sobremesa poden rematar falando dos temas máis filosóficos e trascendentais ou os máis triviais. En Una ventanita (Carlos Fernández López, 2022), as charlas máis interesantes teñen lugar mentres na pantalla vemos imaxes dixitais. Animacións, gravacións de Google Maps, vídeos caseiros: é a forma do director de empurrarnos cara a realidade a través de, precisamente, o irreal.
Videogramas, de Jaione Camborda
Afastámonos da narrativa tradicional co cine máis experimental de Jaione Camborda ou Carla Andrade. Esta última transpórtanos á Serra da Groba, onde se atopa a variedade única de granito chamada “amarillo atlántico”. As imaxes da paisaxe cobran un sentido onírico, case espiritual que, unidas aos sons, crean unha sensación de hipnose total en Amarillo Atlántico (2022). Por outra banda, Videogramas: 5 (Camborda, 2022) forma parte dun conxunto de vídeos sobre Santaigo de Compostela realizados por diferentes directores e directoras galegos, impulsados por Numax e todos dispoñibles online. E é que a cidade de Santiago de Compostela está presente, lóxicamente, en moitas das curtametraxes desta sección, pero dende perspectivas e temáticas sempre novedosas. Exemplo disto é Proxecto X, de Sol Mussa, unha peza incómoda, cunha atmosfera de secretismo sobre o lixo de Santiago e como semella que desaparece por parte de maxia.
The Liquid Crystal Display System and the Subversive Pixels, de Álvaro Chior
No tempo que se tarda en ler esta frase, a curtametraxe Elefante (2022) xa rematou. Alberte Pagán quixo facer a película máis curta posible: consiste nun só fotograma. É unha película ou unha fotografía? Unha fotografía convértese en cine por chamala fotograma?
Para analizar o diálogo entre a imaxe e o espectador, Curtocircuíto también trouxi The Liquid Crystal Display System and the subversive pixels (2015-2018), de Álvaro Chior, un ensaio sobre a creación, a sociedade da información e a subversión a través do píxel en forma de troleo.
A diversidade, a memoria e o pensamento crítico arredor do cinema en tódalas súas formas gobernaron unha vez máis a sección Planeta GZ, que, seguro, na próxima edición nos cautivará de novo como menos o agardamos.
Ι Leer más: 10 cortos documentales de Filmin que no te puedes perder
